Η απίστευτη ιστορία του Nick Vujicic, του ανθρώπου που γεννήθηκε χωρίς χέρια και πόδια

Η απίστευτη ιστορία του Nick Vujicic θα μπορούσε κάλλιστα να είναι σενάριο ταινίας, αλλά δεν είναι. Είναι η ζωή ενός ανθρώπου, που γεννήθηκε πριν 33 χρόνια χωρίς καμία ιατρική εξήγηση, χωρίς χέρια και πόδια και κατάφερε από την απόπειρα αυτοκτονίας στα 10 του, να γίνει ένας γοητευτικός νέος άνδρας, σύζυγος και πατέρας δύο παιδιών, που καταφέρνει ό,τι βάλει στόχο παρά τις αντικειμενικές δυσκολίες.

Έχει ένα μικρό πόδι στην άκρη του αριστερού γοφού του, που του επιτρέπει να κρατά ισορροπία. Μπορεί να δακτυλογραφεί, να κολυμπά και να σηκώνει πράγματα, ακόμα και να κλωτσάει την μπάλα. Δηλώνει εθισμένος στην αδρεναλίνη και με κάθε ευκαιρία κάνει ελεύθερη πτώση με αλεξίπτωτο.

“Γιατί μας νοιάζει, πώς φαινόμαστε στους άλλους; Γιατί μας ενδιαφέρει η γνώμη τους; Επειδή φοβόμαστε, ότι δεν θα είμαστε αρεστοί, αν δεν είμαστε σαν εκείνους. Ακόμα και τα παιδιά είναι πολύ σκληρά. Κοροϊδεύουν κάποιον, επειδή είναι πολύ παχύς, επειδή είναι πολύ κοντός ή πολύ ψηλός, επειδή τα μαλλιά του είναι αστεία. Εμένα, μία ζωή με κορόιδευαν. Όμως, δεν μπορούσα να ξυπνήσω ένα πρωί και να πω ‘θα φτιάξω τα μαλλιά μου και θα τους αρέσω’, γιατί δεν μπορούσα να κάνω τίποτα για να αλλάξω την κατάστασή μου. Αλλά τι έχει σημασία; Το τι σκέφτονται οι άλλοι για σένα ή αυτό που εσύ πιστεύεις για τον εαυτό σου;” Nick Vujicic

Ο Nick είναι ένας άνθρωπος ακομπλεξάριστος, που έχει μάθει να μετατρέπει την αναπηρία του σε μοναδικό προτέρημα. Το χιούμορ και ο αυτοσαρκασμός του, ακόμη κι αν είναι προϊόντα άμυνας, αποστομώνουν και προκαλούν θαυμασμό. “Σκέφτηκα να πάω σε έναν body builder, να του ζητήσω να μου φτιάξει πόδια και χέρια… Body builder, το πιάσατε, έτσι;”… “την πρώτη φορά που μίλησα μπροστά σε ακροατήριο, έτρεμαν τα γόνατά μου”… “κινούσα ανεξέλεγκτα τα χέρια μου από το άγχος”, είναι μερικές από τις ατάκες του.

Η αυτοπεποίθηση όμως δεν ήταν κάτι που ήρθε φυσιολογικά στη ζωή του, αφού από πολύ μικρός δέχτηκε bullying στο σχολείο και χρειάστηκε να πολεμήσει ενάντια σε κάθε πιθανότητα, σωματικά, ψυχικά και συναισθηματικά, για να αποδεχτεί και να αγαπήσει τελικά και ο ίδιος τον εαυτό του.

Στα 17 του ίδρυσε τη ΜΚΟ “Life Without Limbs” (Ζωή χωρίς άκρα) ενώ είναι πρόεδρος του Attitude is Altitude, ενός Συλλόγου που ο ίδιος δημιούργησε και κάνει διαλέξεις σε όλον τον κόσμο.

“Κάνε μεγάλα όνειρα φίλε μου και μην τα παρατάς ποτέ”

Η γέννηση χωρίς άκρα, η απόπειρα αυτοκτονίας στα 10 και το νόημα της ζωής

Κανείς δεν μπορεί, να περιγράψει την ιστορία του Nick με λόγια καταλληλότερα, από τον ίδιο. Αυτό είναι το κείμενο που έχει δημοσιεύσει στην ιστοσελίδα Attitude is Altitude, συστήνοντας τον εαυτό του.

Γεια σου φίλε μου,

Με λένε Nick Vujicic και είμαι ευγνώμων, που γεννήθηκα χωρίς χέρια και πόδια. Δεν προσποιούμαι, ότι η ζωή μου είναι εύκολη, αλλά με την αγάπη των γονιών μου και των αγαπημένων μου και με την πίστη μου στον Θεό, κατάφερα να ξεπεράσω την αναπηρία μου και τώρα, η ζωή μου είναι γεμάτη νόημα και ευτυχία. Σήμερα, ζω στην Καλιφόρνια με την γυναίκα μου και τα δύο παιδιά μας. Μου αρέσει να βλέπω, το πώς η ζωή κάποιων ανθρώπων επηρεάστηκε από την ιστορία μου, με οποιονδήποτε τρόπο. Ελπίζω ειλικρινά, αυτή η ιστορία, να έχει ένα θετικό αντίκτυπο και στη δική σου ζωή.

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Μελβούρνη. Ο ερχομός μου για τους γονείς μου ήταν ένα σοκ, αφού γεννήθηκα χωρίς άκρα. Δεν υπάρχει ιατρική εξήγηση, γιατί έγινε αυτό. Προσπάθησαν να μου δώσουν κάθε ευκαιρία, για να έχω όσο δυνατόν ευκολότερη ζωή. Είμαι ευλογημένος, που έχω έναν αδελφό και μία αδελφή και τους καλύτερούς μου φίλους. Αργότερα μετακομίσαμε στη Brisbane, όπου έζησα μέχρι τα 14 μου, πριν πάω στη Καλιφόρνια.

Στα 8 μου, δεν μπορούσα να δω τον εαυτό μου σε ένα μέλλον φωτεινό κι έπεσα σε κατάθλιψη. Όταν ήμουν 10, αποφάσισα να βάλω τέλος στη ζωή μου… προσπάθησα να πνιγώ μέσα στην μπανιέρα. Μετά από μερικές απόπειρες, συνειδητοποίησα ότι δεν ήθελα να αφήσω τους αγαπημένους μου με τον πόνο και τις ενοχές, που θα τους προκαλούσε η αυτοκτονία μου. Δεν μπορούσα να τους το κάνω αυτό.

Δεν ήμουν καταθλιπτικός σε όλη μου την παιδική ηλικία, αλλά σίγουρα είχα τα πάνω και τα κάτω μου. Στα 13 μου, χτύπησα το πόδι μου, που χρησιμοποιώ για να κάνω πάρα πολλά πράγματα, όπως να δακτυλογραφώ, να γράφω, να κολυμπώ. Αυτός ο τραυματισμός με έκανε να καταλάβω, ότι πρέπει να είμαι ευγνώμων για τις ικανότητές μου, αντί να εστιάζω σε όσα δεν μπορώ να κάνω.

Στα 15 μου, βρήκα την πίστη μου στον Θεό και από εκεί και πέρα, ξεκίνησε ένα υπέροχο ταξίδι… Ένας καθηγητής στο σχολείο μου με ενέπνευσε, ώστε να αρχίσω να μιλάω για την πίστη μου, όταν ήμουν 17 ετών. Για δύο χρόνια μιλούσα μπροστά σε πολύ λίγα άτομα, ώσπου βρέθηκα μπροστά σε 300 μαθητές. Πολύ άγχος. Τα γόνατά μου έτρεμαν. Μέσα στα πρώτα τρία λεπτά της ομιλίας μου, τα μισά από τα κορίτσια έκλαιγαν και τα περισσότερα αγόρια προσπαθούσαν, να κρατήσουν τα δάκρυά τους. Ένα κορίτσι, έκλαιγε τόσο δυνατά…

“Συγγνώμη που διακόπτω, αλλά μπορώ να έρθω να σε αγκαλιάσω;”, μου είπε. Ήρθε κοντά μου, με αγκάλιασε και μου ψιθύρισε στο αυτί: “Σε ευχαριστώ, ευχαριστώ, ευχαριστώ. Κανείς δεν μου είχε πει μέχρι τώρα, ότι είμαι όμορφη, έτσι ακριβώς, όπως είμαι”.

Η αντίδραση και η μεγαλοσύνη της με ενέπνευσε να ταξιδέψω σε 50 χώρες, σε όλες τις ηπείρους και να μιλήσω περισσότερες από 2.000 φορές. Κατάλαβα, ότι όλοι έχουμε ανάγκη την αγάπη και την ελπίδα κι ότι εγώ, βρισκόμουν στην εξωπραγματική και μοναδική θέση, να μοιραστώ αυτό ακριβώς με όλον τον κόσμο. Παράλληλα με τις σπουδές μου, μάθαινα και πώς να μιλάω καλύτερα μπροστά σε ακροατήριο. Ένας καθηγητής με βοήθησε με τη γλώσσα του σώματος. Στην αρχή, από το άγχος μου, κουνούσα ανεξέλεγκτα τα χέρια μου!

Όποιος κι αν είσαι, όπου και από όπου κι αν είσαι, όποια δυσκολία κι αν αντιμετωπίζεις, ελπίζω η ιστορία και το μήνυμά μου να σε εμπνεύσει. Κάνε μεγάλα όνειρα φίλε μου και ποτέ μην τα παρατάς. Όλοι κάνουμε λάθη, αλλά κανένας από εμάς δεν είναι λάθος. Ζήσε μια μέρα κάθε φορά. Αγκάλιασε τα θετικά σου στοιχεία και τις αρχές σου και θα τα καταφέρεις κι εσύ”.

“Ποτέ δεν συνάντησα άνθρωπο πικραμένο, που ήταν ευγνώμων. Ούτε άνθρωπο ευγνώμονα, που ένιωθε πικρία” Nick Vujicic

Επειδή γίνονται και θαύματα…

Τα παπούτσια στην ντουλάπα, ο έρωτας και η πατρότητα

Για το ψυχικό του σθένος και τον αντίκτυπό του στους νέους, έχει δεχθεί πολλά βραβεία, κυρίως στην Αυστραλία, ενώ έχει υπάρξει πολλές φορές υποψήφιος για άλλα. Είναι μάλιστα, ένας από τους ομιλητές του TED. Έχει πρωταγωνιστήσει στην ταινία μικρού μήκους “The Butterfly Circus”, ρόλος για τον οποίο απέσπασε το βραβείο του πρώτου ανδρικού ρόλου στο 2010 Method Fest Independent Film Festival. Η ταινία κέρδισε το βραβείο της Καλύτερης ταινίας και στο Feel Good Film Festival στι Hollywood, το 2010.

Εξίσου αξιοθαύμαστα είναι και όσα έχει καταφέρει με τη μόρφωσή του. Σε ηλικία 21 ετών, πήρε το πτυχίο του από το πανεπιστήμιο Griffith στη διαφήμιση, ενώ σπούδασε και οικονομικά. Η ζωή του βέβαια, λίγο έχει να κάνει με το αντικείμενο των σπουδών του, αφού αφιερώνει τον χρόνο του στο να ταξιδεύει ανά τον κόσμο, για τις ομιλίες του. Περισσότεροι από 3.000.000 ακροατές, σε 60 χώρες, στις 5 Ηπείρους. Αυτό έχει καταφέρει ως τώρα.

Κι επειδή πιστεύει στα θαύματα, έχει γράψει, ότι κρατά στην ντουλάπα του ένα ζευγάρι παπούτσια…

Τον Φεβρουάριο του 2012 παντρεύτηκε την αγαπημένη του, Kanae Miyahara. Ο πρώτος τους γιος, ο Kiyoshi James γεννήθηκε το 2013 και ο δεύτερος, ο Dejan Levi, τον Αύγουστο του 2015. Και τα δύο παιδιά είναι υγιέστατα.

Πηγη : news247.gr