Γυμνάζομαι για να τρώω περισσότερο; – Fitness Motivation Hellas
«Καααλωσορίζουμε τον έγκριτο σεφ Φ.Κ. στην όμορφη Σαντορίνη, στο πλαίσιο του ρεπορτάζ “Ταξίδι στη γαστριμαργία”» ακουγόταν από την ανοιχτή τηλεόραση, ενώ παράλληλα η τηλεοπτική εικόνα ταξίδευε σε εκλεκτά φαγητά και εδέσματα. Ανάμεσα στα «η τροφή είναι υπέρτατο αγαθό, κομμάτι της κουλτούρας ενός λαού και συστατικά πολιτισμού»… σκοντάφτω στην πικάντικη ερώτηση της δημοσιογράφου: «- Είστε ένας πολύ ωραίος άνδρας. Γυμνάζεστε; -Ναι, γυμνάζομαι… για να τρώω περισσότερο» ολοκλήρωσε τη φράση του ο συμπαθέστατος σεφ, ανάμεσα σε πνιχτά αρχικά και απροκάλυπτα στη συνέχεια γέλια.
Ωραία μηνύματα, ευγενής σκοπός, σίγουρη διαφήμιση. Ένα πρότυπο προτρέπει τους απανταχού followers να γυμναστούν. Χμμμ.. εντοπίσατε το λάθος; Ο αγαπητός στους νέους -και όχι μόνο- σεφ μόλις ανύψωσε το φαγητό σε αυτοσκοπό και την γυμναστική σε… τιμωρία. Και έτσι, όλοι μαζί εγκλωβιστήκαμε σε ένα αναπόφευκτο, τιμωρητικό δίπολο: Για να απολαύσω (φαγητό) πρέπει να γυμναστώ (τιμωρία).
Είναι αναμφίβολα μια καλή αρχή να παραμυθιάσεις τον εαυτό σου ζώντας με την ψευδαίσθηση ότι η αρχή ορίζει τον προορισμό. Και χωρίς κανείς να τολμήσει να παραγνωρίσει την αναγκαιότητα και την απόλαυση του – καλού- φαγητού, είναι ωστόσο εξίσου σημαντικό να είναι το φαγητό όχι σκοπός αλλά αποτέλεσμα. Όχι η επιβράβευση, αλλά το μέσο. Διαφορετικά, τα μέτρα ελέγχου που στηρίζονται στην υλική απόλαυση είναι καταδικασμένα να ακολουθούν τις αρνητικές συναισθηματικά επιπτώσεις τους: τις τύψεις και την ενοχή.
«Κι αν τελικά γυμνάζομαι για να τρώω περισσότερο, τι κακό κάνω;» Θα μπορούσε οποιοσδήποτε να πει. Δεν είμαι διατροφολόγος και σίγουρα υπάρχουν απείρως καλύτεροι και πιο αρμόδιοι από εμένα για να μιλήσουν για την αναγκαιότητα ύπαρξης 5 γευμάτων ημερησίως, για τη χρησιμότητα του νερού, για τη ποσόστωση πρωτεΐνης – λίπους – υδατανθράκων. Ούτε θα αναφερθούμε σε περιπτώσεις ψυχογενούς ανορεξίας ή βουλιμίας που πιστεύω και εύχομαι πως αποτελούν εξαιρέσεις στην παρούσα συζήτηση. Ίσως οι επιλογές και οι στόχοι είναι τόσοι, όσοι οι άνθρωποι που γυμνάζονται. Για να μην καταδικάσουμε λοιπόν κανέναν (ούτε βεβαίως τον αγαπητό σεφ), καλό είναι να ορίσουμε τις προϋποθέσεις αλλά και το ανάλογο προφίλ του ατόμου που γυμνάζεται. Ναι, γυμνάζεσαι για να τρως περισσότερο εσύ που τρέφεσαι εδώ και χρόνια με 2 γεύματα την ημέρα, εσύ που παλεύεις με δίαιτες πείνας, εσύ που σκότωσες τον μεταβολισμό σου.
Αλλά! Αν δεν εμπίπτεις στις παραπάνω κατηγορίες, τότε:
-
Απόφυγε να θεωρείς το φαγητό εμμονή.
-
Προσπάθησε να μην εξαναγκάζεις τον εαυτό σου σε στέρηση: φέρνει μαθηματικά πάντα τα αντίθετα αποτελέσματα.
-
Προτίμησε να επιβραβεύεις τις γυμναστικές επιτυχίες σου με κάτι που ακουμπά στα ενδιαφέροντά σου και όχι στα υλικά αγαθά – προς Θεού όχι με φαγητό! (εγώ τελευταία με επιβραβεύω με το αγαπημένο μου τραγούδι στο repeat ή με 10΄σερφάρισμα στο internet – είμαι addicted τα έχουμε πει).
-
Ο θυμός, το άγχος, ο πανικός, ο εκνευρισμός οδηγούν συχνά σε συναισθηματική υπερφαγία (ή το αντίθετο). Αναγνώρισε τη «σύνδεση» και κόψε το μπλε ή το κόκκινο καλώδιο. Δουλεύει!
-
Μέτρον άριστον. Και γυμναστικόν μέτρον άριστον. Και διατροφικόν επίσης άριστον εστί. Το μέτρον πολλοί αγάπησαν, την υπερβολή ουδείς.
-
Τήρησε σταθερά τα ωράρια ύπνου. Η έλλειψη ύπνου είναι ικανή να σε φορτώσει από εκνευρισμό (φαύλος κύκλος) μέχρι παραπανίσια κιλά (φαυλότερος).
Με λίγα λόγια διάλεξε για εσένα τα σωστά επιρρήματα: γυμνάζομαι για να τρώω, όχι περισσότερο, αλλά καλύτερα, συχνότερα, σωστότερα, πιο υγιεινά, πιο ισορροπημένα. Βάλε στο πρόγραμμα τους σωστούς στόχους και απαγόρεψε στο μυαλό σου να κάνει τις λάθος συνδέσεις: Γυμνάσου για να γυμναστείς. Φάε για να τραφείς. Χόρεψε για να διασκεδάσεις. Ανάπνευσε για να ζήσεις.
Γεωργια Χατζηγιαννακη
Ψυχολόγος – Παιδαγωγός
