Aυτό είναι το καλύτερο που μπορείς να κάνεις;
Καμιά φορά ή και πάντα μια φωτογραφία ισούται με χίλιες λέξεις και με την αλήθεια της χαράζεται βαθιά στη μνήμη. Καμιά φορά ή και πάντα, «μία ουγκιά πρακτικής αξίζει περισσότερο από τόνους κηρύγματος» όπως έλεγε ο Γκάντι. Καμιά φορά ή και πάντα η ζωή διδάσκει επιλέγοντας όχι αφηρημένα και θεωρητικά αλλά πολύ συγκεκριμένα και πρακτικά μαθήματα ζωής, που φωτίζουν και πυροδοτούν το καύσιμο που χρειάζεται η δράση για να εκδηλωθεί.
Κάπως έτσι γίνεται και με την παρακάτω ιστορία:
«Κάποτε ο πρόεδρος κάποιας υπερδύναμης θέλοντας να βγάλει διάγγελμα ανακοινώνοντας τα αποτελέσματα των διαπραγματεύσεων της χώρας του στους εταίρους, ανέθεσε στον γραμματέα του να συνθέσει τον καλύτερο λόγο που θα μπορούσε να εκφωνήσει. Και πράγματι, την επόμενη ημέρα ο πρόεδρος βρήκε έτοιμο τον λόγο πάνω στο γραφείο του και καλώντας τον γραμματέα του τον ρώτησε:
- Αυτό είναι το καλύτερο που μπορούσες να κάνεις;
Ο γραμματέας κοντοστάθηκε και χαμηλώνοντας το βλέμμα και τη φωνή του είπε:
- Πρόεδρε, δώσε μου δύο ημέρες ακόμα και θα επιστρέψω.
Συμβουλεύτηκε τις παλιές του σημειώσεις, διάβασε λόγους άλλων κρατών, διόρθωσε το ύφος και τις τεχνικές του και ετοίμασε έναν νέο λόγο τον οποίο άφησε πάλι στο γραφείο το προέδρου. Ο πρόεδρος όμως, παραλαμβάνοντας τον λόγο του, κάλεσε πάλι τον γραμματέα του για να τον ρωτήσει:
- Αυτό είναι το καλύτερο που μπορούσες να κάνεις;
Για άλλη μια φορά ο γραμματέας προβληματίστηκε και σκύβοντας το κεφάλι είπε:
- Πρόεδρε, δώσε μου σε παρακαλώ ακόμα μία εβδομάδα και θα επιστρέψω.
Τις επόμενες ημέρες μελέτησε περισσότερο στη βιβλιοθήκη, άνοιξε συγγράμματα, ανέτρεξε σε λόγους των αρχαίων και ετοίμασε έναν νέο, καλύτερο λόγο τον οποίο ικανοποιημένος για την προσπάθειά του, άφησε στο γραφείο του προέδρου. Όταν ο πρόεδρος έλαβε τον νέο λόγο, κάλεσε πάλι τον γραμματέα του ρωτώντας τον:
- Αυτό είναι το καλύτερο που μπορούσες να κάνεις;
Ο γραμματέας έμεινε άναυδος και αυτή τη φορά και σαστισμένος ζήτησε δειλά μια τελευταία προθεσμία:
- Πρόεδρε, δώσε μου αν έχω το περιθώριο ακόμα 10 ημέρες και θα επιστρέψω.
Πράγματι, συγκάλεσε τους 20 καλύτερους φιλόσοφους του πλανήτη ζητώντας συμβουλές, νύχτα και μέρα έγραφε και έσβηνε, για 10 ημέρες δεν έκλεισε μάτι δίνοντας τον καλύτερό του εαυτό. Το είχε βάλει πείσμα να τα καταφέρει και θα τα κατάφερνε, και έτσι ολοκλήρωσε έναν ακόμα όμορφο λόγο, τον οποίο άφησε εκ νέου στο γραφείο του προέδρου. Ο πρόεδρος όμως την επόμενη τον ξανακάλεσε ρωτώντας τον:
- Αυτό είναι το καλύτερο που μπορούσες να κάνεις;
Μουδιασμένος και πάλι αλλά απολύτως σίγουρος πια για την προσπάθειά του, ο γραμματέας με όσο θάρρος είχε απάντησε:
- Ναι πρόεδρε! Αυτό είναι το καλύτερο που μπορούσα να κάνω!
- Πολύ ωραία… απάντησε ο πρόεδρος.
- Τώρα λοιπόν, μπορώ να τον διαβάσω».
Αν έμαθες κάτι από αυτή την ιστορία, είναι ότι η ανθρώπινη προσπάθεια δεν έχει όρια, όπως δεν έχει όρια η θέληση και η αυτοπαρακίνηση. Μέσα μας υπάρχει το καλύτερο του καθενός μας, το περισσότερο και το ομορφότερο για το οποίο ίσως απλώς δεν έχουμε μάθει να προσπαθούμε. Η προσπάθεια για να είναι αποδοτική έχει ανάγκη από στόχους και κίνητρα, βασικά συστατικά της ανθρώπινης δύναμης που δεν βρίσκονται κάπου μακριά, στο γραφείο κανενός προέδρου και στα χέρια καμίας αυθεντίας. Η δύναμη αυτή βρίσκεται μέσα μας περιμένοντας μόνο να την ανακαλύψουμε.
Καμιά φορά ή και πάντα, ας αναρωτηθούμε: πόσον εαυτό ξοδεύουμε στην καθημερινότητά μας και πόσο καλύτεροι θα μπορούσαμε να είμαστε; Καμιά φορά ή και πάντα, ας παραδεχτούμε πως το «κάνω το καλύτερο που μπορώ» δεν σημαίνει πως δεν μπορώ και καλύτερα. Καμιά φορά ή και πάντα, προσπάθεια δεν σημαίνει απλώς επιθυμία για επιτυχία. Καμιά φορά ή και πάντα, προσπάθεια σημαίνει πως αναγνωρίζεις στον εαυτό σου ότι είσαι ικανός για την επιτυχία σου. Πάντα.
Γεωργία Χατζηγιαννάκη
Ψυχολόγος – Παιδαγωγός
