13 Ιανουαρίου 2021

Αναιμία και χαμηλά αιμοσφαίρια: Πως ανεβαίνει η αιμοσφαιρίνη

Μοιράσου το άρθρο:

Email Facebook Pinterest LinkedIn X (Twitter)

H αναιμία (anemia) είναι μια κατάσταση που προκύπτει όταν μειωθεί η ποσότητα της αιμοσφαιρίνης στο αίμα ή όταν η αιμοσφαιρίνη έχει υποστεί κάποια αλλοίωση (π.χ. στη δρεπανοκυτταρική αναιμία η αιμοσφαιρίνη έχει ανώμαλο σχήμα, κάτι που οφείλεται σε κληρονομική μετάλλαξη).

Τι είναι και ποιος ο ρόλος της Αιμοσφαιρίνης;

Η αιμοσφαιρίνη (Hb) είναι ένα σφαιροειδές μόριο που αποτελείται απο δύο όμοια ζεύγη πεπτιδικών αλυσίδων (τις σφαιρίνες), κάθε μία απο τις οποίες συνδέεται ομοιοπολικά με ένα μόριο αίμης (δηλαδή μια οργανική χημική ένωση με μορφή δακτυλίου, στο κέντρο του οποίου περιλαμβάνεται ένα άτομο δισθενούς σιδήρου).

Ο πιο σημαντικός ρόλος της αιμοσφαιρίνης και επομένως των ερυθρών αιμοσφαιρίων είναι η μεταφορά του οξυγόνου από τους πνεύμονες στους ιστούς και του CO₂από τους ιστούς προς του πνεύμονες και συμμετέχει στην ρύθμιση της οξεοβασικής ισορροπίας του αίματος.

Οταν την μετράμε βοηθάει στον καθορισμό της παρουσίας αναιμίας και της βαρύτητά της. Φυσιολογικές τιμές για ενήλικες άνδρες είναι 14-17 g % και για τις γυναίκες 12-15g % .

Τι είναι η αναιμία;

Το πορφυρό χρώμα του αίματος προέρχεται από τα ερυθρά αιμοσφαίρια, τα οποία είναι υπεύθυνα για την μεταφορά οξυγόνου στα ζωτικά όργανα του σώματος. Τα ερυθρά αιμοσφαίρια έχουν κατά μέσο όρο τρεις μήνες διάρκεια ζωής, έπειτα αποδομούνται και απομακρύνονται.

Ο οργανισμός μας λοιπόν, πρέπει συνεχώς να παράγει καινούργια μέσω του μυελού των οστών.

Η αναιμία είναι μια παθολογική κατάσταση του οργανισμού στην οποία το αίμα μεταφέρει πολύ λιγότερα ερυθρά αιμοσφαίρια από την απαιτούμενη ποσότητα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μην μεταφέρεται το απαραίτητο οξυγόνο στους ιστούς του σώματος, το οποίο μπορεί να δημιουργήσει πολλές επιπλοκές στον οργανισμό.

Πρέπει να τονίσουμε ότι η αναιμία δεν είναι νόσος αλλά εργαστηριακό εύρημα. Πιο συγκεκριμένα, η αναιμία είναι αποτέλεσμα διαφόρων ασθενειών και η διάγνωση της δεν έχει ουσιαστικό νόημα. Για την ορθότερη διάγνωση της θα πρέπει να προσδιορίζεται είτε η νόσος που προκαλεί την αναιμία είτε ο τύπος της.

Πόσα είδη αναιμίας υπάρχουν;

Οι πιο γνωστοί τύποι αναιµίας είναι:

Αναιµία λόγω έλλειψης σιδήρου
Απλαστική αναιµία
Αιµολυτική αναιµία
Θαλασσαιµία (µεσογειακή αναιµία)
∆ρεπανοκυτταρική αναιµία
Κακοήθης αναιµία
Αναιµία Fanconi

Αναιµία λόγω έλλειψης σιδήρου (σιδηροπενική)

Η πιο γνωστή και η πιο συχνή µορφή αναιµίας είναι η σιδηροπενική αναιµία, που συνήθως οφείλεται σε περιπτώσεις μη σωστής διατροφής και σε χρόνια απώλεια αίµατος, που προκαλείται από την υπερβολική εµµηνόρροια.

Επίσης, αυξηµένες ανάγκες για σίδηρο, όπως στην ανάπτυξη του εµβρύου κατά την εγκυµοσύνη και τα παιδιά που υποβάλλονται σε ταχεία ανάπτυξη στην παιδική ηλικία και την εφηβεία, µπορεί να προκαλέσουν σιδηροπενική αναιµία.

Αιτίες

Η έλλειψη σιδήρου εµφανίζεται όταν ο ρυθµός απώλειας ή χρήσης του σιδήρου είναι περισσότερος από τον ρυθµό απορρόφησης και χρήσης του. Χρόνια απώλεια αίµατος: Πιο συχνά λόγω της υπερβολικής εµµήνου ρύσεως ή αιµορραγία µέσα ή από το έντερο, ως αποτέλεσµα ενός πεπτικού έλκους, γαστρίτιδα ή αιµορροΐδες.

Θεραπεία

Η θεραπεία για αναιµία µε έλλειψη σιδήρου θα εξαρτηθεί από την αιτία και τη σοβαρότητα της κατάστασης. Οι θεραπείες µπορεί να περιλαµβάνουν διατροφικές αλλαγές και συµπληρώµατα, φάρµακα και χειρουργική επέµβαση.

Η σοβαρή αναιµία λόγω έλλειψης σιδήρου µπορεί να απαιτήσει θεραπεία στο νοσοκοµείο, µεταγγίσεις αίµατος, απόρριψη σιδήρου ή ενδοφλέβια θεραπεία µε σίδηρο.

Απλαστική αναιµία

Η απλαστική αναιµία είναι µια διαταραχή του αίµατος, στην οποία ο µυελός των οστών του οργανισµού δεν παράγει αρκετά νέα αιµοσφαίρια. Αυτό µπορεί να οδηγήσει σε µια σειρά από προβλήµατα υγείας, όπως αρρυθµίες, µια διευρυµένη καρδιά, καρδιακή ανεπάρκεια, λοιµώξεις και αιµορραγία.

Η απλαστική αναιµία είναι µία σπάνια, αλλά σοβαρή κατάσταση. Μπορεί να αναπτυχθεί είτε ξαφνικά είτε αργά και τείνει να επιδεινωθεί µε τον χρόνο, εκτός αν η αιτία αναγνωριστεί και αντιµετωπιστεί έγκαιρα.

Αιτίες

Η βλάβη στα βλαστικά κύτταρα του µυελού των οστών προκαλεί απλαστική αναιµία. Σε περισσότερους από τους µισούς ανθρώπους που έχουν απλαστική αναιµία η αιτία της διαταραχής είναι άγνωστη.

Ένας αριθµός από επίκτητες ασθένειες, καταστάσεις και παράγοντες µπορεί να προκαλέσει απλαστική αναιµία, συµπεριλαµβανοµένων τοξίνες, όπως φυτοφάρµακα, αρσενικό και βενζόλιο, ακτινοβολία και χηµειοθεραπεία, φάρµακα, όπως η χλωραµφαινικόλη, λοιµώδη νοσήµατα, όπως ηπατίτιδα, ιός Epstein-Barr, κυτταροµεγαλοϊός, παρβοϊός B19 και HIV, αυτοάνοσες διαταραχές, όπως ο λύκος, η ρευµατοειδής αρθρίτιδα και κληρονοµικές αιτίες.

Θεραπεία

Η θεραπεία για απλαστική αναιµία περιλαµβάνει µεταγγίσεις αίµατος, µεταµοσχεύσεις κυττάρων του αίµατος, του µυελού των βλαστικών κυττάρων και φαρµακευτική αγωγή. Αυτές οι θεραπείες µπορεί είτε να αποτρέψουν είτε να περιορίσουν τις επιπλοκές, την ανακούφιση των συµπτωµάτων και τη βελτίωση της ποιότητας ζωής.

Σε ορισµένες περιπτώσεις, η θεραπεία µπορεί να είναι δυνατή µε µεταµοσχεύσεις κυττάρων του αίµατος και του µυελού των βλαστικών κυττάρων. Αποφυγή της αιτίας της απλαστικής αναιµίας, όπως η έκθεση σε µια τοξίνη, µπορεί επίσης να θεραπεύσει την κατάσταση.

Αιµολυτική αναιµία

Η αιµολυτική αναιµία είναι µια κατάσταση στην οποία τα ερυθρά αιµοσφαίρια καταστρέφονται και αποµακρύνονται από την κυκλοφορία του αίµατος πριν από την κανονική διάρκεια ζωής τους.

Μια σειρά από ασθένειες, συνθήκες και παράγοντες µπορεί να προκαλέσουν την καταστροφή των ερυθρών στο αίµα. Η αιµολυτική αναιµία µπορεί να οδηγήσει σε διάφορα προβλήµατα υγείας, όπως κόπωση, πόνος, αρρυθµίες, διευρυµένη καρδιά και καρδιακή ανεπάρκεια.

Υπάρχουν πολλοί τύποι αιµολυτικών αναιµιών, µερικοί από τους οποίους κληρονοµούνται και άλλοι που εκδηλώνονται από διαφορές αίτιες.

Αιτίες

Η άµεση αιτία της αιµολυτικής αναιµίας είναι η πρόωρη καταστροφή των ερυθρών αιµοσφαιρίων. Μια σειρά από ασθένειες, συνθήκες και παράγοντες µπορεί να προκαλέσουν τον οργανισµό να καταστρέψει τα ερυθρά αιµοσφαίριά του. Αυτές οι αιτίες µπορούν είτε να κληρονοµηθούν είτε να αποκτηθούν.

Μερικές φορές, η αιτία της αιµολυτικής αναιµίας δεν είναι γνωστή.

Σε κληρονοµικές αιµολυτικές αναιµίες, τα γονίδια που ελέγχουν πώς παράγονται τα ερυθρά αιµοσφαίρια είναι ελαττωµατικά. ∆ιαφορετικά είδη ελαττωµατικών γονίδιων καθορίζουν τις διάφορες µορφές κληρονοµικής αιµολυτικής αναιµίας.

Σε κάθε τύπο κληρονοµικής αιµολυτικής αναιµίας, ο οργανισµός δηµιουργεί µη φυσιολογικά ερυθρά αιµοσφαίρια. Το πρόβληµα µε τα ερυθρά αιµοσφαίρια µπορεί να επηρεάζουν την αιµοσφαιρίνη, την κυτταρική µεµβράνη ή τα ένζυµα (G-6PD) που διατηρούν υγιή ερυθρά αιµοσφαίρια.

Στην επίκτητη αιµολυτική αναιµία, ο οργανισµός παράγει φυσιολογικά ερυθρά αιµοσφαίρια, ωστόσο κάποια ασθένεια, νόσηµα ή παράγοντας καταστρέφει τα κύτταρα πολύ νωρίς. Παραδείγµατα περιλαµβάνουν διαταραχές του ανοσοποιητικού συστήµατος, λοιµώξεις και αντιδράσεις σε φάρµακα ή µεταγγίσεις αίµατος.

Θεραπεία

Οι θεραπείες για την αιµολυτική αναιµία περιλαµβάνουν µεταγγίσεις αίµατος, φάρµακα, πλασµαφαίρεση, χειρουργική επέµβαση, µεταµοσχεύσεις βλαστικών κυττάρων αίµατος και µυελού και αλλαγές στον τρόπο ζωής. Άτοµα που έχουν ήπια αιµολυτική αναιµία µπορεί να µη χρειάζονται θεραπεία, εφόσον η κατάσταση δεν επιδεινώνεται.

Άτοµα µε σοβαρή αιµολυτική αναιµία συνήθως χρειάζονται συνεχή θεραπεία.

Θαλασσαιµία (µεσογειακή αναιµία)

Οι θαλασσαιµίες είναι κληρονοµικές διαταραχές που παράγουν στον οργανισµό λιγότερα υγιή ερυθρά αιµοσφαίρια και λιγότερη αιµοσφαιρίνη (µια πλούσια σε σίδηρο πρωτεΐνη στα ερυθρά αιµοσφαίρια).

Οι δύο κύριοι τύποι θαλασσαιµίας είναι η α- και β-θαλασσαιµία. Η πιο σοβαρή µορφή της α-θαλασσαιµίας είναι γνωστή και ως α- θαλασσαιµία ή hydrops fetalis, ενώ η σοβαρή µορφή της β- θαλασσαιµίας είναι γνωστή ως µείζονα θαλασσαιµία ή αναιµία Κούλεϊ.

Οι θαλασσαιµίες επηρεάζουν τόσο τους άνδρες όσο και τις γυναίκες και εµφανίζονται πιο συχνά σε ανθρώπους ιταλικής, ελληνικής, Μέσης Ανατολής (εξού και η ονοµασία της ως µεσογειακή αναιµία), ασιατικής και αφρικανικής καταγωγής. Στις σοβαρές µορφές γίνεται διάγνωση σε πρώιµη παιδική ηλικία και είναι διά βίου παθήσεις.

Αιτίες

Η αιµοσφαιρίνη στα ερυθρά αιµοσφαίρια έχει δύο είδη πρωτεϊνικών αλυσίδων: α-globin και β-globin. Αν ο οργανισµός δεν παράγει αρκετές από αυτές τις πρωτεϊνικές αλυσίδες, τα ερυθρά αιµοσφαίρια δεν σχηµατίζονται σωστά και δεν µπορούν να µεταφέρουν αρκετό οξυγόνο.

Τα γονίδια είναι αυτά που ελέγχουν πώς ο οργανισµός δηµιουργεί τις αλυσίδες πρωτεϊνών αιµοσφαιρίνης. Όταν αυτά τα γονίδια αλλοιώνονται, εµφανίζονται οι θαλασσαιµίες.

Οι θαλασσαιµίες είναι κληρονοµικές διαταραχές, που µεταδίδονται από τους γονείς στα παιδιά τους µέσω γονιδίων. Οι άνθρωποι που κληρονοµούν ελαττωµατικά γονίδια αιµοσφαιρίνης από τον ένα γονέα αλλά φυσιολογικά γονίδια από τον άλλο είναι φορείς.

Οι φορείς συχνά δεν έχουν ενδείξεις της νόσου, εκτός από την ήπια αναιµία. Ωστόσο, µπορούν να µεταδώσουν τα αλλοιωµένα γονίδια στα παιδιά τους.

Θεραπεία

Η θεραπεία για θαλασσαιµίες εξαρτάται από τον τύπο και τη σοβαρότητα της νόσου. Τα άτοµα που είναι φορείς ή έχουν ήπια µορφή θαλασσαιµίας άλφα ή βήτα χρειάζονται ελάχιστη ή καθόλου θεραπεία.

Τρεις θεραπείας που γίνονται για σοβαρές µορφές θαλασσαιµίας περιλαµβάνουν τις µεταγγίσεις αίµατος, το σίδηρο θεραπεία αποσιδήρωσης και τα συµπληρώµατα φυλλικού οξέος.

Δρεπανοκυτταρική αναιµία

Η δρεπανοκυτταρική αναιµία είναι µια σοβαρή ασθένεια, στην οποία ο οργανισµός παράγει ερυθρά αιµοσφαίρια σε σχήµα δρεπανιού «C». Τα φυσιολογικά ερυθρά αιµοσφαίρια έχουν σχήµα δίσκου και κινούνται εύκολα µέσω των αιµοφόρων αγγείων.

Τα ερυθρά αιµοσφαίρια περιέχουν την αιµοσφαιρίνη (µια πρωτεΐνη πλούσια σε σίδηρο που δίνει στο αίµα το κόκκινο χρώµα του και µεταφέρει το οξυγόνο από τους πνεύµονες στο υπόλοιπο σώµα).

Τα δρεπανοκύτταρα περιέχουν µη φυσιολογική αιµοσφαιρίνη που προκαλεί τα κύτταρα να έχουν ένα σχήµα δρεπανιού, το οποίο δεν τους επιτρέπει να µετακινιούνται εύκολα µέσα από τα αιµοφόρα αγγεία, µε αποτέλεσµα να δηµιουργούν µάζες που κολλούν στα αιµοφόρα αγγεία.

Οι µάζες των δρεπανοκύτταρων µπλοκάρουν τη ροή του αίµατος στα αιµοφόρα αγγεία που οδηγούν στα άκρα και τα όργανα. Μπλοκαρισµένα αιµοφόρα αγγεία µπορεί να προκαλέσουν πόνο, σοβαρές λοιµώξεις και βλάβη των οργάνων.

Στη δρεπανοκυτταρική αναιµία εµφανίζεται ένας χαµηλότερος από τον φυσιολογικό αριθµό ερυθρών αιµοσφαιρίων, επειδή τα δρεπανοκύτταρα δεν διαρκούν πολύ, συνήθως πεθαίνουν έπειτα από περίπου 10 έως 20 ηµέρες, και ο οργανισµός δεν µπορεί να αναπαράγει ερυθρά αιµοσφαίρια αρκετά γρήγορα για να τα αντικαταστήσει.

Αιτίες

Η δρεπανοκυτταρική αναιµία είναι µια κληρονοµική, διά βίου ασθένεια. Οι άνθρωποι που έχουν την ασθένεια κληρονοµούν δύο αντίγραφα του δρεπανοκυτταρικού γονιδίου, ένα από κάθε γονέα.

Θεραπεία

Η δρεπανοκυτταρική αναιµία δεν έχει ευρέως διαθέσιµη θεραπεία. Ωστόσο, θεραπείες µπορεί να βοηθήσουν στην ανακούφιση των συµπτωµάτων και τη θεραπεία επιπλοκών. Οι στόχοι της θεραπείας είναι να ανακουφίσει τον πόνο, την πρόληψη λοιµώξεων, τις οφθαλµικές βλάβες, τα εγκεφαλικά επεισόδια και άλλες επιπλοκές. Οι µεταµοσχεύσεις µυελού των οστών µπορεί να προσφέρουν θεραπεία σε µικρό αριθµό περιπτώσεων δρεπανοκυτταρικής αναιµίας.

Κακοήθης αναιµία

Η κακοήθης αναιµία είναι µια κατάσταση κατά την οποία ο οργανισµός δεν µπορεί να παράγει υγιή ερυθρά αιµοσφαίρια, επειδή δεν έχει αρκετή βιταµίνη Β12.

Οι άνθρωποι που έχουν κακοήθη αναιµία δεν µπορούν να απορροφήσουν αρκετή βιταµίνη Β12, λόγω έλλειψης του ενδογενούς παράγοντα (µια πρωτεΐνη που γίνεται στο στοµάχι). Ωστόσο, κι άλλες συνθήκες και παράγοντες µπορεί να προκαλέσουν ανεπάρκεια βιταµίνης Β12.

Αιτίες

Η έλλειψη εγγενούς παράγοντα είναι µια κοινή αιτία της ολέθριας αναιµίας, καθώς ο οργανισµός δεν µπορεί να απορροφήσει αρκετή βιταµίνη Β12.

Κάποια κακοήθης αναιµία µπορεί να παρουσιαστεί επειδή το λεπτό έντερο δεν µπορεί να απορροφήσει σωστά βιταµίνη Β12, λόγω ελλείψεις βακτηρίων στο λεπτό έντερο, και από ορισµένες ασθένειες που παρεµβαίνουν στην απορροφήσει της βιταµίνη Β12.

Μερικές φορές, οι άνθρωποι αναπτύσσουν κακοήθης αναιµία επειδή δεν παίρνουν αρκετή βιταµίνη Β12 µέσω της διατροφής τους.

Θεραπεία

Η κακοήθης αναιµία αντιµετωπίζεται µε την αντικατάσταση της βιταµίνης B12 που λείπει στο σώµα. Οι άνθρωποι που πάσχουν από αυτή την ασθένεια µπορεί να χρειάζονται χρόνια θεραπεία.

Αναιµία Fanconi

Η αναιµία Fanconi ή FA είναι µια σπάνια, κληρονοµική διαταραχή του αίµατος, που οδηγεί σε αποτυχία του µυελού των οστών να παράγει αίµα. Η FA είναι ένας τύπος απλαστικής, όπου καταστρέφεται ο µυελός των οστών, µε αποτέλεσµα να τον εµποδίζει να παράγει αρκετά νέα αιµοσφαίρια, ώστε ο οργανισµός να λειτουργεί κανονικά.

Η FA µπορεί, επίσης, να προκαλέσει το µυελό των οστών να κάνει πολλά αλλοιωµένα κύτταρα του αίµατος. Αυτό µπορεί να οδηγήσει σε σοβαρά προβλήµατα υγείας, όπως λευχαιµία.

Αιτίες

Η FA είναι µια κληρονοµική ασθένεια που µεταδίδετε από τους γονείς στα παιδιά µέσω των γονιδίων. Τουλάχιστον 13 ελαττωµατικά γονίδια συνδέονται µε τη FA. Η FA αναπτύσσεται όταν και οι δύο γονείς µεταδώσουν το ίδιο ελαττωµατικό γονίδιο FA στο παιδί τους. Οι άνθρωποι που έχουν µόνο ένα ελαττωµατικό γονίδιο είναι FA φορείς, που σηµαίνει ότι δεν έχουν FA αλλά µπορούν να περάσουν το ελαττωµατικό γονίδιο στα παιδιά τους.

Θεραπεία

Η θεραπεία της FA βασίζεται στην ηλικία ενός ατόµου και στο πόσο καλά ή άσχηµα ο µυελός των οστών του ατόµου παράγει νέα αιµοσφαίρια. Οι τέσσερις κύριοι τύποι θεραπείας της FA είναι:

Μεταµόσχευση βλαστικών κυττάρων αίµατος και µυελού
Θεραπεία ανδρογόνων
Συνθετικοί αυξητικοί παράγοντες
Γονιδιακή θεραπεία.

Συμπτώματα αναιμίας

Οι φυσιολογικές συγκεντρώσεις της αιμοσφαιρίνης στο αίμα κυμαίνονται μεταξύ 14-16 γραμμάρια ανά 100 ml στους άνδρες και 12-14 γραμμάρια ανά 100 ml στις γυναίκες.

Με συγκεντρώσεις κάτω των 10 γραμμάρια ανά 100 ml είναι δυνατό να προκληθούν κεφαλαλγίες, καταβολή των δυνάμεων και λήθαργος, και με συγκεντρώσεις κάτω των 8 γραμμάρια ανά 100 ml αναπνευστική δυσχέρεια κατά τη σωματική προσπάθεια, ζάλη λόγω ελάττωσης του οξυγόνου που φθάνει στον εγκέφαλο, στηθάγχη λόγω ελάττωσης της οξυγόνωσης του μυοκαρδίου και αίσθημα παλμών, διότι η καρδιά εργάζεται σκληρότερα για να αντιρροπήσει την έλλειψη αιμοσφαιρίνης.

Η αναιμία αναγνωρίζεται από το ωχρό χρώμα του δέρματος και των επιπεφυκότων του ματιού (ωστόσο η ωχρότητα δεν σημαίνει υποχρεωτικά και ύπαρξη αναιμίας).

Πιο αναλυτικά, τα συμπτώματα με τα οποία μπορεί να εμφανιστεί η αναιμία είναι:

Εύκολη κόπωση
Δύσπνοια, ειδικά σε άτομα με αναπνευστική ανεπάρκεια ή καπνιστές
Ταχυκαρδία
Πονοκέφαλος (ιδιαίτερα στη μετωπιαία χώρα)
Εμβοές στα αυτιά
Ανορεξία και εντερικές διαταραχές
Το δέρμα αποκτά μια ωχρότητα (κιτρινίζει)
Ζαλάδα η οποία μπορεί να φτάσει έως την λιποθυμία

Άλλα συμπτώματα είναι δυνατό να παρατηρηθούν σε συγκεκριμένες μορφές αναιμίας. Για παράδειγμα, στην αιμολυτική αναιμία παρατηρείται κάποιου βαθμού ίκτερος, διότι η μεγάλη ταχύτητα καταστροφής των ερυθροκυττάρων συνεπάγεται αυξημένη χολερυθρίνη στο αίμα.

Τα συμπτώματα εξαρτώνται από την ταχύτητα με την οποία αναπτύσσεται η αναιμία. Όταν η αναιμία αναπτύσσεται σιγά-σιγά, γίνεται καλά ανεκτή από το σώμα ως τα προχωρημένα στάδιά της, ενώ η απότομη ανάπτυξη αναιμίας προκαλεί άμεσα συμπτώματα.

Στα παιδιά και τους εφήβους η αναιμία είναι μια ιδιαίτερη κατάσταση. Μπορεί να έχει συμπτώματα όπως υπνηλία, ευερεθιστότητα, αδυναμία συγκέντρωσης και εξασθενημένο ανοσοποιητικό σύστημα. Αν δεν υπάρξει άμεση θεραπεία στα παιδιά, είναι πιθανή η μειωμένη σωματική ανάπτυξη και ενδέχεται, σε βαρύτερες περιπτώσεις, να εκδηλωθεί καρδιακή ανεπάρκεια.

Αιμοσφαιρίνη και Διατροφή

Πως ανεβαίνει η αιμοσφαιρίνη;

Σημαντικός είναι ο ρόλος του σιδήρου στην αιμοσφαίρινη. Ενώ η έλλειψη του είναι το συχνότερο πρόβλημα διατροφής παγκοσμίως. Η έλλειψη σιδήρου περιορίζει την μεταφορά οξυγόνου στα κύτταρα. Πρόκαλεί κούραση, μειωμένη απόδοση και ανεπάρκεια του συστήματος άμυνας του οργανισμού.

Σίδηρος και Διατροφή

Ο σίδηρος στη διατροφή μας μπορείτε να προέλθει είτε από από ζωικής προέλευσης τρόφιμα είτε από φυτικής. Διαχωρίζεται σε δύο κατηγορίες τον οργανικό σίδηρο και τον ανόργανο. Ο οργανικός σίδηρος απορροφάται πολύ πιο καλά από το έντερο, μέχρι πέντε φορές περισσότερο από ότι ο ανόργανος σίδηρος δηλαδή αυτός που περιέχεται σε φυτά, φακές,σπανάκι και φασόλια.

Εκτός από σίδηρο, το σώμα σας χρειάζεται φυλλικό οξύ και βιταμίνη Β – 12 για την παραγωγή ικανοποιητικού αριθμού υγιών ερυθρών αιμοσφαιρίων.

Οι ημερήσιες ανάγκες πρόσληψης σιδήρου του ανθρώπινου οργανισμού καθορίζονται σε 15 έως 18mg.

Οι καλύτερες τροφές που περιέχουν σίδηρο είναι το συκώτι, το κατσίσιο κρέας καθώς και το μοσχάρι. Πλούσια σε σίδηρο είναι τα θαλασσίνα, μαλάκια, χτένια, στρύδια, μύδια και καλαμαράκια και λιγότερο τα ψάρια. Ακόμα, πολύ πλούσια σε σίδηρο είναι το κακάο και η σοκολάτα.

Τέλος, το σπανάκι, η ντομάτα, τα αποξηραμένα βερίκοκα ( 7.5 mg σιδήρου ανά φλυτζάνι) και τέλος το ταχίνι και σουσάμι. Το σουσάμι περιέχει 4,1 mg (23% της συνιστώμενης ημερήσιας δόσης) στα 30 γραμμάρια, ενώ το ταχίνι παρέχει 1,3 mg σιδήρου (7% της συνιστώμενης ημερήσιας δόσης) σε μια κουταλιά της σούπας.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ : Πώς να απορροφήσουμε σωστά το σίδηρο από τις φακές

Tips για μεγαλύτερη απορρόφηση του σιδήρου:

Συνδυάστε τις τροφές υψηλής περιεκτικότητας σε σίδηρο με:

• Τρόφιμα πλούσια σε βιταμίνη C, όπως χυμό πορτοκαλιού, φράουλες, πιπεριές, ντομάτες, μπρόκολο, λάχανο, κρεμμύδι, πεπόνι, χόρτα, σπανάκι, μαρούλι κλπ. Η βιταμίνη C αυξάνει την απορρόφηση του σιδήρου. Όταν, λοιπόν, τρώτε μπριζόλα, νοστιμίστε τη με λεμόνι.

• Λευκό κρασί: Το μηλικό οξύ που περιέχει αυξάνει επίσης την απορρόφηση του σιδήρου.

Αποφύγετε να συνδυάζετε τροφές πλούσιες σε σίδηρο με:

• Τσάι, καφέ, αναψυκτικά τύπου κόλα, κόκκινο κρασί: Περιέχουν τανίνες, οι οποίες δυσχεραίνουν την απορρόφηση του σιδήρου.

• Γαλακτοκομικά ή άλλες τροφές πλούσιες σε ασβέστιο, το οποίο δεσμεύει το σίδηρο. Όταν δηλαδή τρώτε δημητριακά πρωινού, προτιμήστε τα χωρίς γάλα ή γιαούρτι, επειδή θα μειωθεί η απορρόφηση του σιδήρου που σας προσφέρουν.