Επτά Ήρωες του Ελληνικού Αθλητισμού!

Τον αγώνα ενάντια στα αδιάκριτα βλέμματα, το κράτος που θέλουν ανθρώπους σαν κι εκείνον να ζουν σαν παρίες, απέναντι στον ίδιο τους στον εαυτό και κυρίως απέναντι σε όλους εκείνους που του είπαν ότι δεν μπορεί. Παρακάτω παρουσιάζοντας επτά Παραολυμπιονίκες. Επτά διαφορετικοί ήρωες που μέσα από δικά τους λόγια δίνουν μαθήματα ζωής.

Δημήτρης Καρυπίδης

Γεννήθηκε στις 27/4/1989 στο Τομσκ της Σιβηρίας με ατελή οστεογέννεση, μία πάθηση που τον υποχρεώνει να κινείται σε αναπηρικό καροτσάκι. Πολύ μικρός ήρθε στην Ελλάδα όπου και τελείωσε το σχολείο και συνέχισε στο Παιδαγωγικό Τμήμα του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης. Αντιμετωπίζει την αναπηρία του με χιούμορ όπως μπορεί να αντιληφθεί κανείς και από τις αναρτήσεις του στον προσωπικό του λογαριασμό στο Instagram. Είναι κολυμβητής και στους Ολυμπιακούς αγώνες του Ρίου κατέλαβε μία πέμπτη και μία έκτη θέση, ενώ έχει ακόμη δύο ασημένια μετάλλια στο παγκόσμιο πρωτάθλημα του Μεξικό.

«Η σχέση μου με την αναπηρία είναι ερωτική. Γεννήθηκα με την αναπηρία, έτσι έμαθα να ζω, προσαρμόστηκα κι έχω μία διαφορετική άποψη για την αναπηρία γενικότερα αλλά και για τα άτομα με αναπηρία. Έχω δουλέψει πολύ με τον εαυτό μου, έχω αποδεχθεί τι μου συμβαίνει και έχω προσαρμοστεί και πλέον θέλω να δείξω ότι η ζωή δεν τελειώνει εδώ. Σίγουρα δεν μπορώ να ανέβω σκαλιά αλλά κάνω πάρα πολλά πράγματα που κάνει ένας μη ανάπηρος, όπως δραστηριότητες, αθλητισμό, εργάζομαι, έχω φίλους, έχω κατά καιρούς σχέσεις, άρα δεν υπάρχει μεγάλη απόσταση απ’ ότι κάνεις εσύ για παράδειγμα» σημείωσε πριν λίγο καιρό στην ιστοσελίδα Gazzetta εξηγώντας μέσα σε λίγες λέξεις την κοσμοθεωρία του.

Αντώνης Τσαπατάκης

Έχει γράψει μέχρι και βιβλίο, συγκεκριμένα ένα παιδικό μυθιστόρημα ενώ πριν λίγο καιρό στον ΑΝΤ1 άφησε τους πάντες άφωνους με το μήνυμά του για την παγκόσμια ημέρα ατόμων με αναπηρία. «Η συνθήκη της ζωής είναι αδιαπραγμάτευτη, πρέπει να ζούμε όλοι μας, είναι επιλογή μας και πρέπει να το κάνουμε. Κι έτσι κι εγώ φόβισα τους φόβους μου, τους φόβισα με τα όνειρα, έκανα όνειρα και προσπάθησα να τα κάνω πραγματικότητα» είπε ο Αντώνης Τσαπατάκης. 

Δημοσθένης Μιχαλεντζάκης

Γεννήθηκε στις 19 Οκτωβρίου 1998 στην Αλεξανδρούπολη και ασχολείται από μικρός με την κολύμβησης. Ο τύπος αναπηρίας που έχει είναι η μαιευτική παράλυση, δηλαδή η κάκωση του βραχιονίου πλέγματος, που μπορεί να προκληθεί κατά την διάρκεια φυσιολογικού τοκετού. Είναι χρυσός Παραολυμπιονίκης στο Ρίο όπου σημείωσε Παραολυμπιακό και παγκόσμιο ρεκόρ. Το κολυμβητήριο Αλεξανδρούπολης φέρει το όνομά του. Είναι φοιτητής του ΤΕΦΑΑ.

«Πιστεύω ότι το να είσαι σπουδαίος και ξεχωριστός δεν έχει να κάνει με τα μετάλλια, με τα παγκόσμια ρεκόρ, τα βραβεία κλπ… έχει να κάνει με το ασταμάτητο πάθος για αυτό που κάνεις, για την δίψα του αγώνα ανεξαρτήτως αποτελέσματος και με το να είσαι ατρόμητος σε κάθε δυσκολία που θα περάσεις!! Να ξυπνάς, να κοιμάσαι για έναν σκοπό, να ονειρεύεσαι πάνω σε αυτό και στο τέλος να το κάνεις πραγματικότητα!! 
Να είσαι ευγνώμων για ο, τι έχεις και πριν πάρεις οποιαδήποτε απόφαση να είσαι ο καλύτερος σου εαυτός!!
Ανυπόμονος να ζήσω αυτά που μου κρύβει το μέλλον…» έγραψε στο προφίλ του στο facebook στην επέτειο δύο χρόνων από την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου στους παραολυμπιακούς του Ρίο.

Δήμητρα Κοροκίδα

Μέχρι τα 31 της χρόνια είχε κατακτήσει πλήθος μεταλλίων στο τάε κβο ντο. Στις 19 Μαΐου 2005, μια συνηθισμένη μέρα, σε μια διαδρομή που έκανε κάθε μέρα με τη μηχανή της ένας οδηγός αυτοκινήτου την χτύπησε και την εγκατέλειψε στον δρόμο. Έμεινε παράλυτη και το κατάλαβε αμέσως αφού δεν είχε χάσει τις αισθήσεις της κατά το ατύχημα και δεν ένιωθε πόνο. Από τότε ακολούθησαν δεκάδες διακρίσεις, ανάμεσά τους το χάλκινο μετάλλιο στη σφαίρα στους Ολυμπιακούς αγώνες του Ρίο.

«Πιστεύω ότι τίποτα δεν γίνεται τυχαία. Πιστεύω στης μοίρας το γραφτό. Δεν αλλάζεις τα “γραμμένα”, μπορείς όμως, να αλλάξεις τις συνθήκες. Πιστεύω πως έπαθα ό,τι έπαθα, για να αλλάξω, να γίνω καλύτερος άνθρωπος όσο γίνεται. Όχι η Μητέρα Τερέζα, αλλά να σκέφτομαι διαφορετικά, να μη βάζω τον εγωισμό μου μπροστά και να αντιμετωπίζω τα πράγματα διαφορετικά. Θεωρώ ότι υπήρχε κάπου γραμμένο να γίνει έτσι”. Ακολούθησε γόνιμος και ειρηνικός διάλογος, πριν καταλήξουμε στο ότι έπειτα από ένα σημαντικό γεγονός (καλό ή κακό) το σενάριο είναι ανοιχτό και οι επιλογές δύο. Αυτές τελικά, είναι που μας καθορίζουν» είπε σε συνέντευξή της στο Sport 24.

Μάκης Καλαράς

Από μικρός είχε έφεση στον αθλητισμό δοκιμάζοντας σχεδόν τα πάντα. Σε συνεντεύξεις που έχει δώσει έχει πει για τον εαυτό του ότι ήταν υπερκινητικός. Στα 17 του χρόνια μετά από ένα ατύχημα που είχε με το μηχανάκι καθηλώθηκε σε αναπηρικό καροτσάκι. Ούτε αυτό όμως στάθηκε ικανό να τον απομακρύνει από τη μεγάλη του αγάπη, τον αθλητισμό. Αρχικά στην άρση βαρών, όπου θα πάρει και την πρώτη του διάκριση (πέμπτος στο πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα) και στη συνέχεια στη δισκοβολία, ένα ιδιαίτερα απαιτητικό άθλημα ακόμα και για απολύτως υγιείς αθλητές. Αργυρό μετάλλιο στους Παραολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 2004, χρυσό μετάλλιο στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Στίβου το 2005 στο Ελσίνκι, χρυσό μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου το 2006 στο Άσεν, τρίτος στο Παγκόσμιο Κύπελλο το 2007 στην Ταϊπέι, πέμπτος στους Παραολυμπιακούς του Πεκίνου το 2008. Το 2014 στο Σότσι της Ρωσία έγινε ο πρώτος Έλληνας αθλητής που συμμετείχε σε χειμερινούς και θερινούς Ολυμπιακούς αγώνες. 

«Νιώθω πολύ καλά με τον εαυτό μου, γιατί έχω φίλους, ερωτική και σεξουαλική ζωή, πηγαίνω σινεμά, σε μπαρ, για μπάνιο, ταξιδεύω σε όλο τον κόσμο. Κάνω τα πάντα και δεν ντρέπομαι για τίποτα. Απλά εκεί που ο καθένας, όταν θέλει να πάει κάπου, δεν σκέφτεται τίποτα, εγώ πρέπει να σκεφτώ ένα λεπτό παραπάνω για να δω αν το μέρος που θέλω να πάω έχει εύκολη πρόσβαση. Έχω ένα νοητό χάρτη στο μυαλό μου με τα μέρη στην Αθήνα που μπορώ να επισκεφθώ και με αυτά που δεν μπορώ. Ή πρέπει, ας πούμε, να σκεφτώ, όταν θέλω να πάω σε ένα μπαρ, αν χωράω στην τουαλέτα, οπότε πρέπει να κανονίσω να μην πιω πολύ νερό ή χυμό για να μη χρειαστεί να τη χρησιμοποιήσω. Αλκοόλ δεν πίνω ποτέ. Η πλάκα είναι με τους αστυνομικούς που με σταματάνε για αλκοτέστ. Με βλέπουν έτσι με τα μούσια και με τα τατουάζ και σκέφτονται αληταράς είναι αυτός, θα τον τσιμπήσουμε. Φυσάω και βγάζει μείον το μηχάνημα, ξαναφυσάω, πάλι τα ίδια. Γελάω κάθε φορά που συμβαίνει αυτό» εξομολογήθηκε σε συνέντευξή του στο περιοδικό People.

Γρηγόρης Πολυχρονίδης

Γεννήθηκε τον Αύγουστο του 1981 στο Βατούμι της Γεωργίας και το 1989 επέστρεψε μόνιμα με την οικογένειά του στην Ελλάδα. Σπούδασε στο Τμήμα Λογιστικής και Χρηματοοικονομικής του Πανεπιστημίου Αθηνών και εργάζεται στο Ελεγκτικό Συνέδριο. Πάσχει εκ γενετής από νωτιαία μυϊκή ατροφία τύπου Kugelberg-Welander (SMA III), πάθηση η οποία δεν αφήνει τους μύες να αναπτυχθούν, με συνέπεια τα άνω και κάτω άκρα του σώματος να έχουν πολύ περιορισμένη ως και αδύναμη κίνηση. Το 2001 ασχολήθηκε με τον αθλητισμό και συγκεκριμένα με το μπότσια. Έκτοτε έχει κατακτήσει 4 Παραολυμπιακά μετάλλια και 19 ακόμη σε διεθνείς διοργανώσεις. Φέτος ήταν υποψήφιος για βραβείο Laureus που θεωρούνται τα όσκαρ του αθλητισμού.

«Πάντα πίστευα ότι χωρίς προσπάθεια δεν γίνεται τίποτα. Το μεγαλύτερο λάθος είναι να εγκαταλείπεις. Γι’ αυτό και θεωρώ ότι αυτό που αξίζει είναι να μη σταματάς και πάντα να συνεχίζεις. Οι ήττες σού μαθαίνουν τα λάθη σου και οι νίκες σε κάνουν πιο δυνατό» είχε πει σε συνέντευξή του στο lifo.gr.

Παύλος Μάμαλος

Μία πολιομυελίτιδα τον καθήλωσε σε αναπηρικό καροτσάκι από τον καιρό που πήγαινε σχολείο. Το γεγονός αυτό τον έφερε πολλές φορές αντιμέτωπο με εκφοβισμό και αρνητικά σχόλια των συμμαθητών του. Ο ίδιος εξομολογήθηκε ότι σκέφτηκε ακόμη και την αυτοκτονία. Το 2003 ξεκίνησε να ασχολείται ενεργά με την άρση βαρών σε πάγκο, άθλημα στο οποίο διέπρεψε. Στην τεράστια καριέρα του κατέκτησε μεταξύ άλλων τρία Παραολυμπιακά με αποκορύφωμα το χρυσό στους Παραολυμπιακούς του Ρίο το 2016.

«Για μένα πλέον δεν είναι κίνητρο μονάχα τα μετάλλια και οι επιτυχίες, αλλά κυρίως αυτά τα παιδιά. Να τους δείξω πως η ζωή συνεχίζεται, πως το μυαλό μπορεί να επιβληθεί στο σώμα. Γι’ αυτό και δεν μου αρέσει ο όρος Παραολυμπιακοί Αγώνες – τον θεωρώ κάπως άστοχο. Είμαστε αθλητές με ειδικές ικανότητες. Ξέρεις πολλούς να μπορούν να σηκώσουν 238 κιλά πάγκο;» είπε σε συνέντευξη του στο Vice.

Πηγή : sdna.gr